Bu kolaj çeşitli dergilerdeki o güzel sayfaların bir araya getirdiği bir eser oldu. Gerek naif bir konu olan şiir gerek mizah unsurları olsun, bu kolajı yaparken beni fazlasıyla tatmin etti. Şiirin yalnızlığını yansıtıyor bu kolaj belki. Şiiri yalnızca ikinci yeniden ibaret sayanlara bir mesaj veriyor bu bağlamda. Zarifoğlu’nun o gölgeli bakışlarını görüyoruz ve birde okuyan bir kadını. Yahut sadece bu görüntüsüyle mekanı dolduran bir kadını. Sonra aklıma şöyle bir cümle geliyor. “ O hiçbir zaman bağırmadı.”
…
Aslında bu kolajın ortaya çıkmasının yegane sebebi başlıkta da okuduğunuz “Entelektüel Babandır” ibaresi. O kadar hoşuma gitti ki bu söz. Yazısını okuyup beğendiğim halde hiç hatırımda değil ama bu slogan hala hafızamda yer ediyor. Bana üniversite yıllarımda ki bir arkadaş grubunu hatırlatıyor. İşte bu kolaj Zarifoğlu’nu hayatında ilk kez tweet’te gören, “ Kendimi Baudelaire gibi hissediyorum” diyen tipler için: evet, entelektüel babanızdır. Kitaplar rafta, kahve kupası elde, derin düşünceler havada asılı.
İşte biz bu kolajın kenarına, entelektüel taklidiyle düşen bir gürültüyü iliştiriyoruz naçizane.
…
Satılık değildir. Kendi koleksiyonumun bir parçasıdır.